عناصر رابطه کار(کارآموز)

از لحاظ مقررات قانون کار”کارآموز” به افراد ذیل اطلاق می شود:

الف- کسانی که فقط برای فراگرفتن حرفه خاص، بازآموزی یا ارتقاء مهارت برای مدت معین در مراکز کارآموزی و یا آموزشگاههای آزاد آموزش می بینند.

ب- افرادی که به موجب قرارداد کار آموزی به منظور فراگرفتن حرفه ای خاص برای مدت معین که زاید بر ۳ سال نباشد، در کارگاهی معین به کارآموزی توأم با کار اشتغال دارند، مشروط برای آن که سن آنها از ۱۵ سال کمتر نبوده و از ۱۸ سال تمام بیشتر نباشد”. (ماده ۱۱۲)” کارآموزی این دسته به شرطی مجاز است که از حدود توانایی آنان خارج نبوده و برای سلامت و رشد جسمی و روحی آنان مضر نباشد”.(ماده ۱۱۷) “کارآموزی بند الف ممکن است کارگرانی باشند که مطابق توافق کتبی منعقده با کارفرما به مراکز کارآموزی معرفی می شوند و یا داوطلبانی باشند که شاغل نیستند و رأساً به مراکز کارآموزی مراجعه می نمایند”.(تبصره ۱ ماده ۱۱۲) قانون کار سال ۱۳۳۷ کارآموزان را مشمول مقررات قانون کار نمی دانست(ماده ۶ قانون کار مصوب ۱۳۳۷) و شمول قانون کار جدید بر این دسته یک پیشرفت محسوب می شود.