کمیسیون حقوق بشر که براساس ماده ۶۸ منشور ملل متحد تشکیل شد، کار خود را با سه هدف آغاز کرد:

1. تهیه اعلامیه حقوق بشر.
2. تهیه میثاق بین المللی حقوق مدنی، سیاسی و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی.
3. طرح اقدامات اجرایی.

پیش نویس اعلامیه در پاییز ۱۹۴۸ م. تهیه و به سومین دوره اجلاسیه مجمع عمومی تقدیم شد و پس از تصویب در کمیسیون سیاسی، در دهم دسامبر ۱۹۴۸ م. به شور عمومی مجمع گذاشته شد و با ۴۸ رأی مثبت و هشت رأی ممتنع به تصویب رسید.

انگیزه تصویب اعلامیه

پس از تشکیل سازمان ملل، مجمع عمومی در نخستین نشست، از شورای اقتصادی و اجتماعی خواست طرح کوبا را در مورد “بیانیه حقوق اساسی افراد و وظایف دولت ها” به کمیسیون حقوق بشر ارجاع دهد و پس از بررسی، آن را به نشست دوم باز گرداند. درباره این طرح دو نظر در کمیسیون ارائه شد. نظر اول این بود که بیانیه ای در این زمینه تدوین و تصویب گردد. این نظر از سوی گروهی از دولت ها به رهبری آمریکا مطرح شد. نظر دوم ابزار تمایل به تدوین معاهده ای در این خصوص بود که به وسیله گروهی از کشورها به رهبری انگلستان مطرح شد. سرانجام توافق شد که کمیسیون، لایحه حقوق را به سه بخش تقسیم کند:

1. بیانیه ای که مجمع آن را مورد پذیرش قرار دهد؛
2. کنوانسیونی که به بیانیه ارتباط مستقیم داشته باشد و کشورهای امضا کننده تحت التزام مشخص و صریح قرار گیرند؛
3. توافقی جداگانه در مورد تشریح راهکارها.

برخی معتقدند: اعلامیه صرفاً تحت تاثیر جوّ ایده آلیستی حاکم بر افکار عمومی در کشورهای غربی و فشار آنها در سانفرانسیسکو و آن هم بدون ضمانت اجرایی به تصویب رسید. زیرا در زمان تصویب آن، اولاً تعداد کشورها محدود بوده اند؛ ثانیاً افرادی که برای تدوین آن گرد آمده بودند از فرهنگ‏ های مخصوصی گزینش شده بودند و بیشتر نماینده جوامع خود بوده اند تا اینکه بیانگر ارزش های فرهنگی عام باشند.

به بیان دیگر اعلامیه حقوق بشر بیانگر نگرشها و ارزش های اومانیستی غرب می باشد، ولی تصویب آن دنباله روند توسعه حقوق بشر در غرب است و استفاده ابزاری از آن در جهت مقاصد سیاسی را نمی توان دلیل سوء نیت بانیان آن دانست.