با در نظر گرفتن ماده ۷ و مواد دیگر می توان اقسام قرارداد کار را به این صورت ذکر کرد:

۱- قرارداد کار برای مدت موقت

۲- قرارداد کار برای انجام کار معین

۳- قرارداد دائمی

قراردادهای دسته اول اصولاً برای مواردی است که طبیعت کار جنبه غیر مستمر دارد(تبصره یک ماده ۷) هرچند قانونگذار تلویحاً انعقاد قرارداد مدت دار برای کارهایی را نیز که طبیعت آنها جنبه غیر مستمر دارد نیز تجویز نموده(تبصره ۲ ماده ۷) که این امر قابل ایراد و انتقاد به نظر می رسد قراردادهای دسته دوم برای انجام یک کار معین است.

تفاوت این نوع قرارداد با قرارداد پیمانکاری در این است که در قرارداد پیمانکاری، پیمانکار از مقاطعه دهنده یا صاحبکار تبعیت نمی نماید و کار خویش را که از سوی صاحبکار به او محول شده است مستقلاً انجام دهد، اما در قرارداد کار برای انجام کار معین هرچند کاری که کارگر باید انجام دهد معین و مشخص است و بعد از انجام آن کار قرارداد نیز خاتمه می یابد و از این جهت شبیه قرارداد پیمانکاری است اما کارگر برخلاف پیمانکار در انجام کار مورد نظر از کارفرما تبعیت می کند.

در قرارداد کار مدت موقت و قرارداد برای انجام کار معین هیچ یک از طرفین به تنهایی حق فسخ آن را ندارد و رسیدگی به اختلافات ناشی ازنوع این قراردادها در صلاحیت هئیت های تشخیص و حل اختلاف است.(ماده ۲۵ و تبصره آن) قراردادهای دسته سوم اصلی ترین قرارداد کار است. در مورد مدت در این قراردادها دو نظریه وجود دارد: یکی اینکه همانطور که در قانون کار سال ۳۷ هم آمده بود مدت در این قرارداد ها نامعلوم و نامعین است اما نظر دوم این است که این قرارداد ها نیز مدت دار بوده و مدت در آنها نامعین نیست بلکه غیر موقت است به این معنی که نهایت آن مدت، بازنشستگی، فوت، از کار افتادگی و یا استعفاست.

به عقیده ما حتی اگر به نامعلوم بودن مدت معتقد باشیم به صحت قرارداد آسیبی نمی رسد زیرا قرارداد کار یک قرارداد با ویژگیهای عمومی بوده و در عداد عقود مدنی از جمله عقد اجاره اشخاص قرار ندارد که با نامعین بودن مدت در آن باطل شود.