عقد بیمه عقدی رضایی است و لذا به محض توافق طرفین عقد در مورد موضوع بیمه و بهای عقد تحقق می یابد. ولی در بسیاری موارد این توافق در یک مجلس صورت نمی‌گیرد و مراحلی برای تحقق آن طی می شود.

در ابتدا شخصی که دنبال تحصیل پوشش بیمه است می بایست اطلاعات لازم در مورد ریسک و موضوع بیمه(مثلاً پوشش آتش سوزی برای کارخانه معین) را به اطلاع بیمه گر برساند: این امر موضوع پیشنهاد بیمه است که بیمه گر باید مطالعه نموده و بر اساس آمار در مقوله مناسب قرار دهد و نرخ بیمه آنرا تعیین نماید.

پیشنهاد بیمه: سندی است که بیمه گذار آینده در آن تقاضای پوشش ریسک اعلامی را می نماید. در عمل پیشنهاد به وسیله پرکردن فرم پرسشنامه ای است که توسط بیمه گر از پیش تهیه شده و به واسطه نمایندگان، دلالان یا خود شرکت بیمه در اختیار مشتری قرار می گیرد.

قبول بیمه گر: بیمه ‏گر مکلف به قبول بیمه ارائه شده نیست و پیشنهاد تنها ایجاب از سوی مشتری تلقی می گردد. لذا او می تواند از پذیرفتن پوشش ریسکی که زمینه فعالیت او نیست یا برای او ریسک و خطر بالایی محسوب می شود امتناع کند.

عمل تعیین حق بیمه، قبول پوشش، امضا، انعقاد قرارداد و نهایتاً دریافت حق بیمه می تواند توسط نمایندگان بیمه صورت گیرد. این امر به خصوص در مورد پوششهای متداول بیمه که از قبل از طرف بیمه گر مقوله بندی شده و نرخ آن تعیین گردیده (مثل بیمه شخص ثالث یا بدنه اتومبیل) معمول است.

زمان شروع پوشش بیمه: از آنجا که بیمه عقدی رضایی است، علی الاصول به محض انعقاد، قرارداد بیمه شروع شده و پوشش بیمه ای ایجاد می شود. ولی معمول است که در قرارداد، زمان مشخص دیگری را برای شروع عقد تعیین می نمایند. این زمان معمولاً شروع روز بعد از انعقاد قرارداد است.