از ابتدای قرون وسطی، اندیشمندانی نظیر “سن توماس داکن” اقدام به وضع نظریه حاکمیتی نمودند، که به جای منشاء ماوراء الطبیعه ای، ریشه انسانی است. اساس و پایه این نظریه مبتنی بر این تفکر است که حق فرمانروایی متعلق به مردم است، چرا که انسان مستقل، مختار و صاحب اراده است. نظریه حاکمیت دموکراتیک در دو مرحله فکری حاکمیت مردم و حاکمیت ملی شکل گرفته است که در زیر به آن اشاره می‏ گردد:

الف) حاکمیت مردم: حاکمیت مردم به این معناست که حکومت ها قدرت و اقتدار خود را از منبع دیگری جز خواست اجتماع و رضایت عامه به دست نمی ‏آورد و مردم می توانند حکومت را تغییر دهند و یا برکنار نمایند.

ب) حاکمیت ملی: با توجه به این که حاکمیت مستقیم مردم، به معنی مشارکت مردم در تصمیم گیری ‏های اجتماعی به اتفاق یکدیگر، ممکن نبود، تفکر “حاکمیت ملی” ابداع گردید که به ‏واسطه آن مردم از طریق انتخابات و نمایندگان خود، به اعمال حاکمیت می پردازند.

• البته بر اساس این نوع حاکمیت، اعمال قدرت مردم به صورت “مستقیم” است و مردم حاکم برخود محسوب می شوند.
• به موجب این نظریه، اراده مردم مستقر در ملت است وملت در حکم واحدی است که به هیچ وجه قابل تبدیل به حاصل جمع افراد تشکیل دهنده آن نیست.
• بنابراین “حاکمیت ملی“، حاکمیتی واحده، بخش ناپذیر و غیر قابل انتقال و غیر مشمول زمان است، که متعلق به ملت است و هیچ گروه و فردی نمی‏ تواند اعمال آن را به خود اختصاص دهد.