در تقسیم بندی هایی که در علم حقوق متداول است و اغلب نویسندگان نیز مبنای آن را پذیرفته اند، علم حقوق را به: ۱- حقوق عمومی و خصوصی ۲- حقوق ملی یا داخلی و حقوق بین الملل یا خارجی تقسیم می نمایند.
الف) حقوق عمومی، به مجموعه قواعد و مقرراتی که بر روابط دولت و ماموران او با مردم حکومت می کند گفته می شود و شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق اساسی، حقوق اداری، حقوق مالیه، حقوق کار، و غیره می باشد.
ب) حقوق خصوصی، مجموعه قواعد و مقرراتی است که حاکم بر روابط بین افراد بوده و شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق مدنی، حقوق تجارت و غیره می گردد.
الف) حقوق داخلی: مجموعه قواعدی است که، بر دولت معین حکومت می کند و درآن از روابطی بحث و گفتگو می شود که هیچ عامل خارجی در آنها وجود ندارد. و این قواعد در قلمرو داخلی آن کشور و تمامی ساکنین لازم الاجرا می باشد. مثلاً چنانچه دو تبعه ایرانی در مورد مالی که در ایران واقع است معامله ای بنماید، قوانین ایران حکمفرما خواهد بود.
حقوق داخلی را به حقوق خصوصی داخلی، که شامل حقوق مدنی، حقوق تجارت، آئین نامه دادرسی مدنی و غیره می گردد و حقوق عمومی داخلی، که شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق اساسی، حقوق اداری، حقوق مالیه، حقوق کار و غیره می باشد تقسیم می نمایند.
ب) حقوق بین الملل یا خارجی: حقوق بین الملل، رشته ای از علم حقوق است که درباره روابط بین دولتها و سازمان های بین المللی و همچنین روابط اتباع دولت ها بحث و گقتگو می نماید. پس، حقوق بین الملل پیرامون روابطی که عامل خارجی در آن دخالت دارد، بحث می نماید.
حقوق بین الملل، به حقوق بین الملل عمومی و حقوق بین الملل خصوصی تقسیم می گردد. در حقوق بین الملل عمومی، از روابط بین دولت ها و سازمان های بین المللی بحث می شود در صورتیکه حقوق بین الملل خصوصی، روابط بین افراد در زندگی بین المللی را تنظیم می نماید.