در تقسیم بندی هایی که در علم حقوق متداول است و اغلب نویسندگان نیز مبنای آن را پذیرفته اند، علم حقوق را به: ۱- حقوق عمومی و خصوصی ۲- حقوق ملی یا داخلی و حقوق بین الملل یا خارجی تقسیم می نمایند.

۱- حقوق عمومی و حقوق خصوصی

الف) حقوق عمومی، به مجموعه قواعد و مقرراتی که بر روابط دولت و ماموران او با مردم حکومت می‏ کند گفته می شود و شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق اساسی، حقوق اداری، حقوق مالیه، حقوق کار، و غیره می باشد.

ب) حقوق خصوصی، مجموعه قواعد و مقرراتی است که حاکم بر روابط بین افراد بوده و شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق مدنی، حقوق تجارت و غیره می‏ گردد.

۲- حقوق داخلی و حقوق بین المللی

الف) حقوق داخلی: مجموعه قواعدی است که، بر دولت معین حکومت می کند و درآن از روابطی بحث و گفتگو می‏ شود که هیچ عامل خارجی در آنها وجود ندارد. و این قواعد در قلمرو داخلی آن کشور و تمامی ساکنین لازم الاجرا می باشد. مثلاً چنانچه دو تبعه ایرانی در مورد مالی که در ایران واقع است معامله‏ ای بنماید، قوانین ایران حکمفرما خواهد بود.

حقوق داخلی را به حقوق خصوصی داخلی، که شامل حقوق مدنی، حقوق تجارت، آئین نامه دادرسی مدنی و غیره می ‏گردد و حقوق عمومی داخلی، که شامل موضوعاتی از قبیل: حقوق اساسی، حقوق اداری، حقوق مالیه، حقوق کار و غیره می باشد تقسیم می نمایند.

ب) حقوق بین الملل یا خارجی: حقوق بین الملل، رشته ای از علم حقوق است که درباره روابط بین دولت‎ها و سازمان های بین المللی و همچنین روابط اتباع دولت ها بحث و گقتگو می نماید. پس، حقوق بین الملل پیرامون روابطی که عامل خارجی در آن دخالت دارد، بحث می نماید.

حقوق بین الملل، به حقوق بین الملل عمومی و حقوق بین‏ الملل خصوصی تقسیم می‏ گردد. در حقوق بین‏ الملل عمومی، از روابط بین دولت‏ ها و سازمان‏ های بین ‏المللی بحث می‏ شود در صورتی‏که حقوق بین ‏الملل خصوصی، روابط بین افراد در زندگی بین المللی را تنظیم می ‏نماید.