منابع فقه اسلام عبارت است از:

• قرآن: مهم ترین منبع حقوق اسلام قرآن است. قرآن مجموع قواعد اخلاقی و تاریخ پیامبران بنی اسرائیل و احکام حقوقی است که از طریق وحی بر پیامبر اسلام نازل شده و پایه تمام علوم و معارف دینی گردیده است. هرچند که فقها از بیشتر آیه‏ های قرآن در تمهید قواعدحقوقی استفاده کرده اند آیاتی که بطورمستقیم ناظر به بیان احکام فقهی است جزء کوچکی از آن را تشکیل می دهد. این آیه‏ ها، که شاید شمار آن از ۵۰۰ متجاوز نباشد، در کتاب جداگانه ای به نام “آیات الاحکام”جمع آوری و شرح داده شده است.
• سنت: گفتار و کردار و تقریر معصوم را در امور شرعی سنت می‏ گویند. بدین معنی که هرچه امام معصوم درباره احکام شرعی بگوید یا به هرگونه که رفتار کند یا هرکاری که دیگران در حضور او انجام دهند و منع یا انکار نکند، مانند قرآن، از احکام دین است. حکایت سنت را در حقوق اسلام “خبر” یا “حدیث” گویند.
• اجماع: درباره تعریف و مبنای حقوقی اجماع نیز بین مذاهب عامه و امامیه اختلاف است: گروه نخست ، به دلیل آیات و حدیث معتقدند که اجتماع مسلمانان هیچ گاه به خطا نمی‏ رود و هرگاه تمام مجتهدان در زمان معین برای امری اتفاق کنند، نظر آنها از احکام است. ولی علمای امامیه، که دلایل آنها را قانع کننده نیافته‏ اند، اعتبار اجماع را به لحاظ کاشف بودن از رای معصوم می‏ دانند و در تعریف آن می گویند: اتفاق جماعتی است که کاشف از رای معصوم باشد.
• عقل و قیاس: فقهای عامه قیاس را منبع چهارم حقوق می‏ دانند: بدین ترتیب که، هرگاه حکم ثابت در موضوعی، به دلیل اشتراک در علت، در موضوع دیگر اجرا شود، گویند که موضوع دوم با قضیه نخست قیاس شده است. موضوع نخست را که حکم آن از طرف شرع معین شده است، در اصطلاح علم اصول “اصل” و موضوع دوم را “فرع” و علت مشترک آن دو را “جامع” می‏ گویند.