فوریت خیار فسخ

خیارات موجود در عقد نکاح فوری است. ماده ۱۱۳۱ ق.م مقرر می دارد:«خیار فسخ فوری است و اگر طرفی که حق فسخ دارد بعد از اطلاع به علت فسخ، نکاح را فسخ نکند خیار او ساقط می شود، به شرط این که علم به حق فسخ و فوریت آن داشته باشد. تشخیص مدتی که برای امکان استفاده از خیار لازم بوده به نظر عرف و عادت است». بنابراین دارنده خیار فسخ باید به فوریت حق خود را اعمال کند و در غیر اینصورت خیار او ساقط می شود و به شرط این که علم به حق فسخ خود و فوریت آن داشته باشد، در صورت جهل به هریک یا هر دو، خیار ساقط نخواهد شد.

اسقاط خیار فسخ

خیار فسخ حق است و مانند هر حق دیگر قابل اسقاط است. دارنده خیار فسخ می تواند حق خود را یک جانبه ساقط نماید یا ضمن عقد نکاح یا عقد دیگر، سقوط خیار را شرط نماید. فرد می تواند این حق خود را اعمال کند یا از آن صرف نظر کند. به موجب ماده ۴۴۸ ق.م حتی می توان سقوط برخی از خیارات را ضمن عقد نکاح شرط کرد. چنانچه ماده ۱۱۲۶ ق.م، علم زوجین را به وجود عیب مانع از حق فسخ شناخته است، می توان استنباط کرد که قانونگذار فسخ نکاح را از اموری مربوط به نظم عمومی ندانسته است.