وقتی در مذاکره ای فقط دو نفر درگیر آن هستند، راحت است؛ ولی حقیقت این است که تقریباً در هر مذاکره ‏ای که بیش از دو نفر شرکت دارد مشکل است. طرف های مختلف متعددی ممکن است دور میز مذاکره بنشینند یا هریک از دو طرف مذاکره نمایندگان افراد و اشخاص حقوقی دیگر نظیر مقامات مافوق، هیات مدیره، یا کمیته ها باشند که باید جوابگوی آنان باشد. هر اندازه تعداد افراد درگیر در مذاکره فزون‏ تر باشد آثار منفی روش چانه زدن روی مواضع جدی‏تر و سخت‏تر می‏ شود.

اگر ۱۵۰ کشور با یکدیگر مشغول مذاکره باشند، همانطور که در کنفرانس‏ های سازمان ملل متحد روی می‏دهد، چانه زدن روی مواضع تقریباً محال و غیرممکن است. ممکن است همه، جز یک کشور بگویند آری، دادن امتیازات متقابل مشکل است: شما باید به چه کسی امتیاز بدهید؟ در چنین وضعی چانه زدن روی مواضع منتهی به تشکیل ائتلاف هایی بین کشورهایی می‏ شود که منافع مشترک آنان بیش از آنکه جنبه ماهوی داشته باشد جنبه سمبولیک دارد. در سازمان ملل چنین اتئلاف‏هایی مذاکرات “شمال و جنوب” یا “شرق و غرب ” را بوجود می‏ آورد. چون در هر گروه تعداد زیادی عضو وجود دارد پرورش و بسط یک موضع مشترک مشکل‏ تر می‏ شود. بدتر اینکه وقتی با رنج و ناراحتی بسیار روی موضع مشترکی توافق می‏ کنند تغییر و دورشدن ازآن مشکل‏ تر می ‏شود. هنگامی‏که باید تایید مقاماتی که در جلسات مذاکره حضور ندارند، در مورد نتیجه مذاکرات، گرفته شود وضع از این هم مشکل‏ تر می‏ شود.