آنچه امروزه درغرب به‏ عنوان حقوق بشر مطرح است پیوند نزدیکی با تطورات فکری و دگرگونی‏ های اجتماعی این دوران در تاریخ و تمدن غرب دارد. از این رو بررسی تحولات فوق در بیان سیر تحول حقوق بشر اهمیت می ‏یابد. تفاوت این عصر با دوره کلاسیک، پیروزی خرد انسانی بر باورهای سنتی، رشد اندیشه علمی و خردباوری و افزون شدن اعتبار دیدگاه فلسفی نقادانه- که با سازمان‏‏ یابی تازه تولید و تجارت، شکل‏ گیری قوانین مبادله کالاها و سلطه جامعه مدنی بر دولت همراه است- می ‏باشد. متفکران این دوران، برخلاف پیشینیان خود، غایت‏ اندیشی را در تصویر انسان و جهان کنار گذاردند، و درتفسیر انسان به محرک‏ های طبیعی وی، که همان عواطف و امیال اوست روی آوردند و وضع طبیعی بشر را تحلیل کردند. بدین سان در اعتبار هرقانون طبیعی که ریشه در امیال انسان نداشت، تردید شد و حقوق انسان بر امیال طبیعی او بنیان گشت. از میل طبیعی، نیازها و حق طبیعی بشر روشن می ‏شود و وظایف بشر در پرتو این حق بنیادی و طبیعی معین می‏ گردد. تقدم حقوق بر وظایف یکی از مفروضات فکری این دوران است.

پیدایش طبقه جدید متوسط در کنار دربار و اشراف، چند قطبی شدن قدرت در جوامع غرب که به انقلاب ‏های فرانسه و آمریکا و باز شدن فضای سیاسی در انگلستان انجامید و شکل‏ گیری نیروهای اجتماعی و احزاب سیاسی، از عوامل اجتماعی موثر در عینّیت یافتن تحولات فکری و بازتاب آن‏ها در قالب اعلامیه ‏های حقوق بشر است. اندیشه حقوق بشر در دوران مدرنیته دو مرحله را پشت سرگذاشته اشت در وهله اول، با تحول در روش شناسی علمی و تردید در الگوهای بازمانده از عصر کلاسیک، پیش آگاهی‏های عقل طبیعی کنار گذاشته شد و قوانین طبیعی برمحور حقوق طبیعی استوار گشت. این تحول تا حدزیادی مرهون جایگزینی شناخت مبادی محسوس رفتار انسان به جای غایت اندیشی و شناخت غایات نامحسوس در تحلیل جایگاه و وظایف انسان بود توماس هابز و جان لاک از متفکران مشهور این مرحله اند.