در اصطلاح حقوقی بی‏ احتیاطی ” در مقابل غفلت به کار می رود؛ یعنی غفلت از جنس ترک است و بی احتیاطی از جنس فعل، که عبارت است از ارتکاب عملی از روی ترک پیش بینی و حزم که حقاً باید آن پیش بینی یا حزم رعایت می شد؛ یعنی توقع آن عرفاً از فاعل عمل می‏رفت…..”

بنابراین بی‏ احتیاطی، سهل انگاری، در درمان می ‏باشد، که دارای جنبه های وجودی و مثبت و ارتکاب فعل است.

فعلی که از سوی پزشک و یا دستیاران او، به قصد درمان بیمار صورت می‏گیرد؛ ولی توجه کافی در امر درمان یا آزمایش مبذول نداشته یا مرتکب اشتباه گردیده و یا اینکه موازین علمی پزشکی، به طور کامل رعایت نگردد و موجب ضرر جسمانی یا روانی به بیمار شود. مثلاً جا گذاشتن وسایل جراحی در داخل شکم بیمار، تزریق یا تجویز داروهای آدرنرژیک و یا داروهایی که حاوی آن می باشند به بیماری که مشکل قلبی داشته و فشارخون او نیز بالاست.

برای تشخیص بی‏ احتیاطی، باید به دنبال آن بود که عمل واقع شده تحت شرایط خاص؛ عرفاً قابل پیش بینی بوده است یا خیر و آیا یک شخص محتاط، مطابق عرف زمان و مکان می‏ توانسته آن را پیش بینی کند یا نه.

در یکی از احکام دیوان عالی کشور نیزآمده است ” بی احتیاطی و بی مبالاتی مذکور در ماده ۱۷۷ قانون کیفر عمومی(ماده ۶۱۶ قانون مجازات اسلامی) از اموری است که بر حسب عرف و عادت این عناوین بر آن اطلاق می شود تا در صورت موثر بودن آن در وقوع حادثه موجب مسئولیت گردد….”.