در تعریف خواستگاری، قانون مدنی از نظر اکثریت علمای مشهور امامیه اقتباس کرده است و طبق ماده ۱۰۳۴ اعلام می دارد که: “هر زنی را که خالی از موانع نکاح باشد می ‏توان خواستگاری نمود”. بنابراین از زنی که دارای مانعی برای نکاح است مثل محارم نسبی یا سببی و یا زنی که در عده رجعیه است (یعنی گذشتن مهلتی که قانون تعیین کرده است که برخی از زنان بعد از طلاق باید نگه دارند و مدت آن سه ماه است و رابطه زوجیت کماکان به حال خود باقی است و مرد مکلف است نفقه زن را در این ایام پرداخت نماید و در صورت فوت هرکدام، دیگری از او ارث می برد و در دعاوی که بین آنها بوده نمی توانند از مرور زمان استفاده کنند) نمی‎توان خواستگاری کرد.

بنابراین خواستگاری عبارت است از پیشنهاد زناشویی از طرف مرد به زنی که دارای مانع قانونی برای ازدواج نباشد.

چنانچه فردی عمداً یا اشتباه از دختری که به سن قانونی نرسیده یا زنی که عده رجعیه است خواستگاری نماید ضمانت اجرای حقوقی ندارد مگر این که از این طریق خساراتی به زن وارد شود که می توان از باب مسئولیت مدنی او را ملزم به جبران زیان وارده به او نمود ولی از نقطه نظر کیفری می توان این عمل فرد را مطابق ماده ۶۱۹ قانون مجازات اسلامی تعرض یا مزاحمت تلقی و به حبس از دو تا شش ماه و تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم کرد.