در زبان انگلیسی اصطلاح”حفظ آبرو” “Face Saving” چاشنی تحقیر آمیز و موهنی به همراه دارد. مردم می گویند “ما این کار را می کنیم صرفاً برای اینکه آبروی آنها را حفظ کرده باشیم” با این بیان مراد این است که تظاهری صورت گرفته تا در پرتو آن شخص مقابل بدون احساس خفت به کار ادامه دهد.

آنچه که در فوق گفته شد سوء تفاهم عظیمی را در نقش و اهمیت حفظ آبرو و حیثیت شخصی ایجاد می کند. مراد اصلی ما از “حفظ آبرو و حیثیت شخصی” انعکاس نیاز هر شخصی است که بین موضعی که در مذاکرات یا در یک توافق می گیرد با اصول و شعائر خودش و با گفته ها و اعمال گذشته اش سازش ایجاد کند. جریان کار قضایی هم خود را متعهد به همین موضوع می داند. وقتی که یک قاضی به اظهار نظر خود به هنگام صدور رأی دادگاه می پردازد، او حفظ آبرو می کند نه فقط حفظ آبرو و حیثیت شخصی خود و نظام قضایی بلکه حفظ آبرو و حیثیت شخصی طرفین دعوی. بجای اینکه به یکی از طرفین دعوی بگوید “شما پیروز شدید ” به دیگری می گوید “شما باختید” و در متن حکم خود توضیح می دهد چگونه و به چه نحو تصمیم وی با اصول، با قوانین و با رویه قضایی هماهنگ و منطبق است. و می‏خواهد که بصورت یک شخص خودکامه جلوه نکند بلکه رفتار خود را صحیح و موجه جلوه دهد. مذاکره کننده هم با قاضی از این جهت تفاوتی ندارد.

اغلب اوقات در جریان مذاکره افراد در مواضع خود پافشاری می کنند نه به این علت که پیشنهادی که روی میز مذاکره مطرح است فی نفسه غیرقابل قبول است بلکه صرفاً به این دلیل که می خواهند از این احساس که به طرف مقابل تسلیم شده اند یا چنین بنظر برسد که در مقابل طرف سر تسلیم فرود آورده اند پرهیز و دوری کنند.

چنانچه ماهیت توافق بنحو دیگری عبارت پردازی و یا شکل دهی شود بصورتی که یک حاصل منصفانه ای در نظر آید در این حالت به قبول آن تن در می دهند. حفظ آبرو و حیثیت شخصی در برگیرنده سازش بین توافق با اصول و حفظ شخصیت مذاکره کنندگان است. اهمیت آن را نباید دست کم گرفت.