غالب اوقات، یکی از راه های موثر برای برخورد با خشم، یاس و ناامیدی و سایر احساسات منفی دیگران این است که به آنها کمک کنیم که این ناراحتی ها را بیرون بریزند و صریحاً بیان کنند. افراد از طریق جریان ساده برشمردن ناراحتی های خود آرامش درونی پیدا می کنند. اگر شما به خانه برگردید و بخواهید به شوهرتان بگوئید با چه مشکلاتی در اداره تان روبرو بوده اید اگر شوهرتان بگوید با بیان مشکلات خودت مرا نارحت نکن. من مطمئن هستم روز سختی را گذرانده اید.”اجازه بده ازش بگذریم” در این صورت شما حتی ناراحت تر از آنچه که بودید می شوید. همین موضوع در مورد مذاکره کنندگان هم صادق است. وقتی به طرف اجازه می دهید ناراحتی و خشم خود را بیرون بریزد مذاکره و گفتگوی منطقی بعداً ساده تر می شود. افزون بر این چنانچه مذاکره کننده ای یک سخنرانی توأم با خشم و عصبانیتی بکند و از این طریق به سازمانی که نمایندگی آنرا دارد نشان بدهد که در مذاکرات “نرم” نبوده است در این صورت ممکن است  به او آزادی عمل بیشتری در مذاکرات بدهند تا بادست بازتری پشت میز مذاکره بنشیند. از آن به بعد می تواند شهرتی به سخت بودن در مذاکره داشته باشد و با این شهرت خود را از انتقاداتی که بعداً ممکن است در مورد توافق های حاصل مذاکرات بشود مصون و محفوظ بدارد. از این رو، بجای قطع سخنرانی ها جدلی طرف مقابل یا ترک جلسه مذاکره می توانید تصمیم بگیرید که خودتان را کنترل کنید، در جلسه بنشینید و اجازه بدهید که ناراحتی های خود را بیرون بریزید و با شما در میان بگذارند. وقتی صاحبان منافع حاصل از مذاکره این حرف ها را بشنوند از چنین فرصتی که داده شده است یأس و ناامیدی آنان و خود مذاکره کننده گان از جانب آنان از بین خواهد رفت. شاید بهترین، استراتژی که باید، وقتی که طرف مقابل ناراحتی ها و خشم و ناامیدی خود را بیرون می ریزد، اتخاذ کرد اینست که به آرامی به حرف های آنان گوش دهید بدون اینکه به حملاتشان پاسخ دهید و گاهگاهی از گوینده درخواست کنید که به حرف های خود ادامه دهد تا وقتی که آخرین حرف خود را هم بزند. به این طریق شما حمایت چندانی از ماهیت مطرح در مذاکرات نکردیده اید بلکه به گوینده فرصت و انگیزه داده اید که حرف های خود را بزند.