پارلمان برای انجام وظایف و اختیاراتش همچون سایر دستگاه ها و نهادهای حکومتی دارای ساختار سازمانی داخلی است. ترکیب سازمانی هر مجلس را ارکان زیر تشکیل می دهند:

الف) رئیس و هیأت رئیسه؛ ب) کمیسیون ها؛ ج) سازمان اداری؛

الف) رئیس و هیأت رئیسه

بالاترین مقام در قوه مقننه، رئیس مجلس است. امروزه در اغلب مجالس دنیا، تعیین روسا به صورت انتخابی است. در انگلستان، رئیس مجلس عوام که به آن “سخنگو” اطلاق می‏ گردد به وسیله اعضای مجلس عوام انتخاب می گردد اما ریاست مجلس لردان برعهده عضو عالی رتبه ای از قوه مجریه به نام “لرد شانسیله” است که صلاحیت وی در حدود نظارت و اخذ رأی است. در کشور نظیر آمریکا و آرژانتین، ریاست مجلس اول، انتخابی است اما رئیس مجلس سنا، معاون رئیس جمهور است.

ب) کمیسیون ها

کمیسیون های مجالس، تشکیلات داخلی آنها هستند که شبکه سازمانی فعالیت‏های تقنینی را تشکیل می دهند. دلیل اساسی تقسیم نمایندگان و تشکیل کمیسیون ها، تسهیل در امر قانونگذاری و جلوگیری از اتلاف وقت است. قاعدتاً دو نوع کمیسیون کلی وجود دارد که هرکدام دارای تقسیماتی هستند:

الف) کمیسیون های عادی(شعب، کمیسیون کامل مجلس).

ب) کمیسیون های تخصصی(کمیسیون های موقتی، کمیسیون های دائمی، کمیسیون های تحقیق، کمیسیون های مشترک).

مهمترین نوع کمیسیون های عادی عبارتند از:

• شعب: در برخی از مجالس برای تحقق شرکت همه نمایندگان در بررسی موضوع معین و خاص، نمایندگان را به بخش های جداگانه ای تقسیم می کنند که اصطلاحاً به این بخش ها، “شعبه” اطلاق می گردد.
• کمیسیون کامل مجلس: این گونه کمیسیون ها قبل از جلسه علنی و رسمی، به منظور بررسی ابتدایی بعضی از طرح ها و لوایح از کلیه اعضای مجلس تشکیل می‏ گردد تا بدون تشریفات به مطالعه و گفتگو بپردازند. ریاست این کمیسیون معمولاً بر عهده یکی از نمایندگان است.
• کمیسیون‏های تخصصی: کمیسیون‎های تخصصی از اعضای متخصص، آگاه و صاحب نظر تشکیل شده که باید با بینشی فنی و تخصصی موضوعات خاصی که مربوط به تخصص آنهاست را تحلیل و آماده ارائه به صحن مجلس کنند. سه روش برای تعیین اعضای این کمیسیون ها عبارتند از: ۱– توسط رئیس مجلس؛ ۲- به وسیله کمیسیون خاص؛ ۳- با آرای نمایندگان.

کمیسیون های تخصصی به چهار دسته تقسیم می شوند:

• کمیسیون های موقتی: بیشتر موردی هستند و برای بررسی و تفحص در امری خاص تشکیل می‎گردند و به محض اینکه بررسی و نتیجه اعلام شد؛ این کمیسیون از بین می رود.
• کمیسیون های دایمی: این کمیسیون ها برای انجام امور مستمر مجلس تشکیل و اعضای آن برای یک دوره اجلاسیه یا یک دوره قانون گذاری انتخاب می شوند. ملاک انتخاب اعضای آنها، تخصص نمایندگان است.
• کمیسیون تحقیق: هدف اصلی این کمیسیون‏ ها دربیشتر اوقات، رسیدگی به اتهام نمایندگان و تهیه گزارش برای جلسه عمومی مجلس است. گاهی نیز کمیسیون های تحقیق برای رسیدگی به اتهامات مقات اجرایی تشکیل می‏ گردند.
• کمیسیون های مشترک: کمیسیون های مشترک، خاص پارلمان دو مجلسی است. کمیسیون های مشترک در اغلب موارد برای موضوع معین و به صورت موقت شکل می‏گیرند که استفاده از آن به عنوان راه حل نهایی رفع اختلاف دو مجلس برسر طرح یا لایحه ای است.