اعلامیه حقوق بشر اهمیت تاریخی و سیاسی خاصی دارد، ولی در زمان تصویب نظیر سایر اعلامیه های اصولی مجمع عمومی، از ارزش حقوقی برخوردار نبود. خانم الئانو روزولت، رئیس وقت کمیسیون حقوق بشر، در این باره می گوید:

اعلامیه یک عهدنامه یا موافقت نامه بین المللی نبوده و تعهد قانونی ایجاد نمی کند، بلکه بیان یک جمله از حقوق ناگسستنی بشر است که حصول آن برای تمام مردم دنیا مطلوب تلقّی می گردد. هنکین نیز بیانیه را سندی سیاسی می داند که دولت ها، با لزوم احترام آن منافات ندارد؛ چون که بسیاری از حقوق مطرح شده در بیانیه را باید تکامل حقوق موجود در بسیاری از معاهدات، بیانیه ها و مواد منشور دانست.

می توان گفت شرایط حاکم بر عرضه نظام بین الملل در آن زمان، مانع از الزام آور بودن اعلامیه جهانی بود، ولی با گذشت زمان برخی از اصول آن مقبولیّت بین المللی یافته است و از آنجا که عرف بین الملل از منابع حقوق بین الملل است، اکنون این اعلامیه واجد ارزش حقوقی می باشد.

این اعلامیه متشکل از یک مقدمه و ۳۰ ماده است. مبانی انگیزه ها، هدف ها، مقاصد، آثار و عوارض حقوق جهانی بشر در مقّدمه  آن بیان شده است. ارتباط نزدیک شناسایی حیثیت ذاتی انسان، با حفظ صلح، عدالت، آزادی و برچیده شدن فقر، لزوم حمایت قانونی از حقوق بشر برای رفع ظلم، لزوم توسعه روابط دوستانه بین الملل مختلف، ایمان ملل متحد به حقوق اساسی بشر و مقام و ارزش خرد انسانی، تساوی حقوق زن و مرد، لزوم حسن تفاهم بین دولت های عضو درباره حقوق و آزادی های اساسی بشر، مواردی است که در این بخش بر آن تاکید شده است.