در بینش اومانیستی، طبیعت بشر فارغ از پیوند آن با موجودی فراتر(خدا)، خاستگاه حقوقی مطلق و بنیادی برای اوست. بدون تردید چنین نگرشی به انسان و جدا کردن وی از خالق برتر او، با بینش اسلامی در تعارض خواهد بود. در عین حال این سوال باقی است که آیا می توان نظرگاه حقوق طبیعی را به گونه ای با مبانی اسلامی سازگار نمود؟

توضیح این نظریه و استدلال، که از نظر نگارندگان نیز صحیح است، مبتنی بر امور زیر می باشد:

• هدفمندی جهان خلقت: برخلاف اندیشه بیشتر متفکران اومانیست غرب در دوران جدید، مبنی بر انکار فرجام برای نظام خلقت، براساس بینش اسلامی مجموعه هستی و موجودات آن از روی اتفاق پدید نیامده است و در سیر تحولی و حرکت خود سرگردان نیست؛ بلکه نظام تکوین معلول علم عنایی خداوند به نظام احسن است و به سوی او که هستی مطلق است، روان می باشد. و انسان نیز به عنوان موجودی که می تواند اشرف مخلوقات باشد از این اصل مستثنی نیست.
• استعداد نیل به کمال مطلوب: هدفمندی نظام خلقت و انسان ایجاب می کند خالق انسان، استعدادهای لازم برای رسیدن به کمال را در وی قرار دهد. منظور از استعداد، توانایی و شایستگی وصول به مرتبه ای از مراتب هستی است که غایت موجودی خاص می باشد.
• علل فاعلی و غایی موجد حق: حقوق، نوعی علاقه و رابطه بین ذی حق و متعلق حق است. تحقق چنین رابطه ای به سان دیگر معلولات نیازمند علت است علت آن نیز یا فاعلی و یا غایی است. یعنی چیزی که سبب به وجود آمدن چیز دیگر می شود یا از آن رو است که فاعل و کننده آن است، نظری آدمی که هنگام سخن گفتن، فاعل کلام است و یا اینکه غایت و فرجام آن می باشد، مانند هدفی که گوینده از سخن گفتن دنبال می کند.

بنابراین خاستگاه حق، استعدادهای فطری است که خداوند براساس حکمت بالغه خویش، در وجود انسان نهاده است و هر استعداد طبیعی، سندی طبیعی برای بهره مندی صاحب حق از متعلق آن است.