در ماده ۱۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است: « که همه افراد از حق داشتن تابعیت بهره مند هستند و هیچ کس به صورت خودسرانه از تابعیتش محروم نخواهد شد». بی تابعیتی یا نداشتن تابعیت موثر و قانونی مشکلی بزرگ در عرصه بین المللی است. مقررات تدوین شده به منظور کاهش بی تابعیتی در چندین معاهده بین المللی حقوق بشری، از جمله میثاق حقوق مدنی و سیاسی و کنوانسیون های حقوق کودک، تابعیت زنان ازدواج کرده، کاهش بی تابعیتی، وضعیت اشخاص بی تابعیت و اعلامیه جهانی حقوق بشر گنجانیده شده اند. برای جلوگیری از بی تابعیتی افراد، موافقتنامه های بین المللی دیگر وجود دارد که در ذیل، مختصراً به آنها اشاره خواهد شد:

۱- به موجب پروتکل ۱۹۳۰ لاهه، در خصوص بی تابعیتی چنین مقرر گردیده است:« هرگاه شخصی پس از اقامت گزیدن در یک کشور خارجی، تابعیت خود را بدون کسب تابعیت جدید از دست بدهد، کشور محل اقامت وی موظف به پذیرش او خواهد بود مگر در دو مورد: مورد اول: اینکه شخص فاقد تابعیت، قادر به پرداخت هزینه های خود نباشد و دوم: اینکه در خاک کشور محل اقامت خود محکومیتی بیش از یک ماه حبس داشته باشد».

۲- طرح کمیسیون حقوق بین الملل سازمان ملل سال ۱۹۵۳: به موجب ماده ۱ این طرح که مقرر داشته: «هرگاه کودکی در یک کشور متولد شود و به موجب قوانین سایر ممالک تبعه هیچ کشوری نباشد، تبعه کشور محل تولد محسوب می شود». همچنین برای جلوگیری از بی تابعیتی افراد مقرر نموده که:« هرگاه شخصی به علل مختلف به تابعیت کشور دیگری در آید در صورتی تابعیت قبلی خود را از دست می دهد که رسماً به تابعیت جدید شناخته شده باشد».

در مواد ۷ و ۸ طرح کمیسیون حقوق بین الملل آمده: « در صورتی که سلب تابعیت باعث بی تابعیتی اشخاص شود کشورهای امضاء کننده، حق ندارند کسی را به عنوان مجازات از تابعیت خود اخرج کنند».

۳- بر اساس معاهده ۱۹۵۴ نیویورک، اشخاص بدون تابعیت، از حقوق مساوی با سایر اتباع کشور برخوردار خواهند بود. در این معاهده کشورها عضو را مکلف نمود تا برای اشخاص بدون تابعیت که قانوناً در قلمرو حاکمیت شان سکونت داشته، مجوز تردد صادر نمایند. همچنین در مورد احوال شخصیه این افراد، از قوانین کشور محل اقامت پیروی خواهد شد.