بیمه از سال ۱۳۱۰ با فعالیت شرکت ‏های بیمه خارجی در ایران آغازشد؛ که در ایران شعبه و نمایندگی داشتند. بیمه ایران با سرمایه دولتی در سال ۱۳۱۴ تاسیس شد. قانون بیمه در سال ۱۳۱۶ در ۳۶ ماده به تصویب رسید و تاکنون نیز به عنوان قانون اصلی در زمینه روابط بیمه لازم الاجراست. دولت برای نظارت و کنترل بازار بیمه و تقویت بنیاد بیمه مقرراتی را به تصویب رسانید: از طرفی شرکت‏ های بیمه را ملزم به ‏واگذاری ۲۵% بیمه صادره به عنوان بیمه اتکایی به شرکت بیمه ایران نمود و از طرف دیگر در زمینه های مختلف(همچون واردات و صادرات) بیمه را اجباری اعلام کرد. در پی مصوبه هیئت دولت در سال ۱۳۳۱، شرکت‏های خارجی موظف شدند برای ادامه فعالیت در ایران مبلغ ۲۵۰ هزار دلار ودیعه نزد بانک ملی ایران تودیع کنند و پس از آن نیز از محل منافع سالیانه خود، تا زمانی که این مبلغ به ۵۰۰ هزار دلار برسد بر آن بیفزایند.

از سال ۱۳۲۹ شرکت‏ های بیمه خصوصی ایرانی به تدریج تاسیس و فعالیت خود را آغاز نمودند. نظارت بر بازار بیمه تا سال ۱۳۵۰ به‏ وسیله شرکت بیمه ایران صورت می‏ گرفت. از سال ۱۳۵۰، درپی تصویب قانون تاسیس بیمه مرکزی ایران و بیمه گری، وظیفه کنترل و نظارت بر بازار بیمه ایران به بیمه مرکزی ایران که نهادی دولتی است سپرده شد.

تا پیروزی انقلاب اسلامی، بازار بیمه ایران صحنه فعالیت یک شرکت دولتی (بیمه ایران)، دوازده شرکت خصوصی و دو شرکت بیمه خارجی(به صورت نمایندگی) بود. در سال ۱۳۵۸ بنا بر تصمیم شورای انقلاب، شرکت‏ های خصوصی فوق، ملی اعلام شدند و تصدی آنها به دولت واگذار شد. همچنین پروانه دو شرکت خارجی لغو گردید. در قانون اساسی نیز فعالیت بیمه در ایران جزء بخش عمومی تلقی گردید و تحت اختیار دولت قرار گرفت.

در سال ۱۳۸۰ قانون تاسیس موسسات بیمه غیردولتی به تصویب رسید. مطابق این قانون بخش خصوصی نیز مجوز ایجاد شرکت بیمه را یافت. بر همین اساس چند شرکت بیمه خصوصی نیز مجوز ایجاد شرکت بیمه را یافت. برهمین اساس چند شرکت بیمه خصوصی (از جمله سامان و کارآفرین) تشکیل شده و مشغول فعالیت شده اند.