نمایندگی های بیمه در چهارچوب آیین نامه نمایندگی بیمه فعالیت می‏ نمایند. مطابق ماده ۱ آیین نامه: نماینده بیمه که در این آیین نامه اختصاراً “نماینده” نامیده می شود، شخص حقیقی یا حقوقی است که با رعایت قوانین و مقررات مربوط، از جمله قانون تاسیس بیمه مرکزی ایران و بیمه گری، مفاد این آیین و سایر مصوبات شورای عالی بیمه، مجاز به عرضه خدمات بیمه ای به نمایندگی از طرف شرکت بیمه طرف قرارداد است. نماینده بیمه در واقع وکیل بیمه گر محسوب شده و می تواند در رشته های مختلف بیمه اشخاص، اموال و مسئولیت فعالیت نماید. نماینده از طرف بیمه‏ گر به انعقاد قرارداد و عند الاقتضا پرداخت خسارت می پردازد. میزان اختیارات نماینده بیمه به قرارداد و درجه نمایندگی بستگی دارد.

از آنجا که بیمه فعالیتی تجارتی است و نماینده از جانب بیمه گر به ارائه بیمه پرداخته و در نتیجه در قالب تجاری شرکت می نماید، تنها می‏ تواند نماینده یک شرکت بیمه باشد. این امر در ماده ۳۳ آیین نامه سال ۱۳۷۳ تصریح شده بود، به طور ضمنی در ماده یک آیین نامه جدید آماده است(….مجاز به عرضه خدمات بیمه ای به نمایندگی از طرف یک شرکت بیمه طرف قرارداد می باشد). با توجه به آنکه نماینده وکیل شرکت بیمه محسوب می شود قراردادهایی که در حدود نمایندگی با بیمه گذار منعقد می کند برای بیمه گر تعهدآور است. بر همین اساس امضای قرارداد با نمایندگی و پرداخت حق بیمه به وی در حکم انعقاد قرارداد و پرداخت به شرکت بیمه محسوب می شود. مطابق ماده ۱۶ آیین نامه:

پرداخت حق بیمه به نماینده، کارمند یا بازاریاب او در حکم پرداخت بیمه به شرکت بیمه است. علاوه بر این، در قبال دریافت حق بیمه، باید رسید کد دار به متقاضی داده شود.