ماده ۲۶۲ (ق.م.ا.مصوب۱۳۹۲)- هر کس پیامبر اعظم و یا هریک از انبیاء عظام الهی را دشنام دهد یا قذف کند “ساب النبی” است و به اعدام محکوم می شود.

تبصره- قذف هریک از ائمه معصومین و یا حضرت فاطمه زهرا یا دشنام به ایشان در حکم سب نبی است؛ (فلذا قذف یا دشنام به برخی اشخاص مورد احترام مسلمانان، مثل حضرت ابوالفضل، اصولاً مشمول این ماده نبوده و می‏ تواند جرم توهین به مقدسات موضوع ماده ۵۱۳ ق.م.ا (کتاب تعزیرات) محسوب شود. ناگفته نماند که صرف توهین به مقدسات نیز اگر مشمول عنوان “سب النبی” نباشد، تابع ماده اخیر خواهد بود).

ماده ۲۶۳ (ق.م.ا.مصوب۱۳۹۲)- هرگاه متهم به سب، ادعاء نماید که اظهارات وی از روی اکراه، غفلت سهو یا در حالت مستی یا غضب یا سبق لسان یا بدون توجه به معانی کلمات و یا نقل قول از دیگری بوده است، ساب النبی محسوب نمی‏ شود.

تبصره – هرگاه سب در حالت مستی یا غضب یا به نقل از دیگری باشد و صدق اهانت کند موجب تعزیر تا هقتاد وچهار ضربه شلاق است.

نکته: پذیرش عذر مستی شخصی که متهم به سب نبی می باشد، تنها در چهارچوب مقررات ماده ۱۵۴، میسر است؛ زیرا مطابق این ماده: مستی و بی ارادگی حاصل از مصرف اختیاری مسکرات، مواد مخدر، روان گردان و نظایر آنها، مانع مجازات نیست مگر اینکه ثابت شود مرتکب حین ارتکاب جرم به طور کلی مسلوب الاختیار بوده است. لکن چنانچه ثابت شود مصرف این مواد به منظور ارتکاب جرم یا با علم به تحقق آن بوده است و جرم مورد نظر واقع شود، به مجازات هر دو جرم محکوم می شود”.