خطر جانی در ماده ۱ آیین نامه اجرایی قانون مذکور بدین شرح بیان شده است:

“فوریت های پزشکی به مواردی از اعمال پزشکی اطلاق می شود که بایستی بیماران را سریعاً مورد رسیدگی و درمان قرار داد و چنانچه اقدام فوری به عمل نیاید، باعث خطرات جانی، نقص عضو یا عوارض صعب العلاج و یا غیر قابل جبران خواهد بود”.

بنابراین تمامی افراد به محض مشاهده هرگونه موارد اورژانس، مکلفند در صورت دسترسی به مراکز اورژانس از طریق تلفن و سایر وسایل ارتباطی فوراً مورد را به اطلاع نزدیکترین مرکز اورژانس برسانند و در صورت عدم دسترسی به واحد اورژانس، ارتباط با انتقال بیمار به نزدیکترین مرکز درمانی اقدام نمایند. گاهی اتفاق می افتد که در محلی اورژانس وجود ندارد و جابجایی بیمار هم به وسیله افراد ممکن نیست، اینگونه مواقع می بایستی مراتب سریعاً به نزدیکترین پاسگاه نیروی انتظامی محل تصادف اطلاع داده شده تا آنان نسبت به انتقال بیمار اقدام کنند.

همچنین مطابق ماده ۲ آیین نامه مذکور فوریت های پزشکی عبارتند از:

مسمومیت ها، سوختگی ها، زایمان ها، صدمات ناشی از حوادث و سوانح و وسایط نقلیه، سکته های قلبی و مغزی، خون ریزی ها و شوک ها، اغماء، اختلالات تنفسی شدید و خفگی ها، تشنجات، بیماری عفونی خطرناک مانند مننژیت ها، بیماری های نوزادانی که نیاز به تعویض خون دارند، سایر مواردی که در شمول تعریف ماده ۱ قرار می گیرند.

با عنایت به بند ۱۲ ماده مذکور مشخص می شود که مصادیق ذکر شده، تمثیلی می باشند؛ بنابراین، چنانچه شخصی در قالب تعریف فوریت های پزشکی مندرج در ماده ۱ قرار بگیرد و احتیاج فوری به کمک داشته باشد، هرچند که از مصادیق مصرح مورد نظر قانون گذار نباشد، برفرض عدم کمک، موضوع قابل پیگیری است.