در گذشته، دولت‏ ها نقش بسیار زیادی در تعیین حاکمیت خود داشتند وحاکمیت، شامل ادعای یک دولت مبنی برحکومت برتر، جامع، بی‏ قید و شرط و انحصاری بر قلمرو تحت اختیار خود بود. اما در قرون ۲۰ و ۲۱ با پیدایش موضوع جهانی شدن، دیگر روابط بین دولت ها و افراد نیز از حالت سنتی خارج و دچار تغییر و تحول شده است، تا جائیکه دولت ‏ها تحت تاثیر جهانی شدن، بجای دفاع از منافع داخلی در برابر خارجیان به همکاری و رقابت میان مجموعه پیچیده ای از منافع وابسته به قلمرو داخلی و فوق قلمرویی (خارج از قلمرو داخلی) پرداخته اند.

انتقال داده ها از طریق کامپیوتر، تجارت جهانی از طریق کارت های اعتباری و غیره، باعث گردیده که امروزه بسیاری از قوانین و مقررات، از سوی موسسات و سازمان های فوق دولتی و نهادهای جهانی، تدوین می شوند تا اینکه از سوی یک دولت خاص. برخلاف گذشته، دولت ها نقش سنتی خود را در تجارت جهانی از دست داده و آنها فقط می ‏توانند در تجارت جهانی مداخله نمایند تا اینکه بخواهند این تجارت را تحت کنترل خود درآورند.

به همین علت، نقش سنتی حقوق بین الملل خصوصی نیز از دستخوش این تغییر و تحولات دور نمانده و این رشته از حقوق، در زندگی بین المللی نقش نوینی پیدا نموده است.

اگر چه جهانی شدن موجب از بین رفتن اصل ملیت نشده، اما این دگرگونی جغرافیایی به حاکمیت تقریباً انحصاری دولت ها خدشه وارد نموده است. تا جائیکه، برخی از دولت ها با به رسمیت شناختن تحرک جهانی، بخش های قابل ملاحظه ای از جمعیت خود، اخیراً امکان اعطای تابعیت دوگانه را افزایش داده اند. در مواردی مثل ترکیه و آمریکا که قبلاً داشتن تابعیت مضاعف (دوگانه) ممنوع بوده، اکنون با تصویب قانون به داشتن تابعیت مضاعف وجهه قانونی داده اند و در بسیاری از موارد، مقامات رسمی، داشتن دو گذرنامه را که خلاف است، نادیده می گیرند.