در خصوص نامزدی در فقه اسلامی سابقه ای وجود ندارد. ظاهراً قانون مدنی ایران در خصوص نامزدی، از قانون مدنی سوئیس الهام گرفته است. در تعریف نامزدی می توان گفت: نامزدی یا وعده ازدواج، قراردادی است که بین دو نفر به منظور ازدواج در آینده بسته می شود. با توجه به آن که نامزدی یک قرارداد است و امکان دارد قبل از رسیدن به نتیجه نهایی که همان ازدواج است به نحوی از انحاء بر هم بخورد و به یکی از طرفین خساراتی وارد شود هریک از طرفین می توانند با رعایت حدود مقرر در قانون تقاضای جبران خسارت نمایند. با توجه به این که نکاح یک قرارداد مهم است و آثار خطیر به بار می آورد قانون گذار به مرد و زن امکان داده است که تا آخرین لحظه قبل از وقوع عقد از تصمیم خود بازگردند و وعده ازدواج را به هم زنند.

انصراف با یک تصمیم سنجیده و خلف وعده زناشویی هرچند از نظر اخلاقی مذموم و ناپسند می باشد ولی بهتر از آن است که زن و مرد خانواده ای متزلزل تشکیل دهند و یک عمر با رنج و محنت به سر برند. از طرف دیگر بابت به هم خوردن نامزدی مسئله ‏ی جبران خسارت و پس دادن هدایا پیش می آید. به طور مختصر به نحوه جبران خسارت وارده و سپس استرداد هدایا و عکس ها اشاره می شود.