با توجه به این که طلاق یک عمل حقوقی یک جانبه است و انشاء آن توسط مرد صورت می گیرد و اراده زن در آن دخالت ندارد؛ لذا داشتن قصد و رضا و اهلیت و عقل که برای مرد لازم و ضروری است در خصوص زن مصداق پیدا نمی کند. ولی قانونگذار به خاطر اهمیتی که خانواده و عدم گسستن بنیان آن دارد، یک سری شرایط برای زن مقرر داشته است تا از زیاد شدن طلاق جلوگیری نماید و ثانیاً و ضعیت زن را از لحاظ بارداری بداند وچه بسا گذشتن مدتی، موجب فکر و تأمل و بازگشت زوجین به زندگی مشترک باشد و آن شرایط عبارت است از: ۱-پاکی زن ۲- عدم وقوع نزدیکی از پایان عادات ماهیانه تا طلاق می باشد.

پاکی زن

طبق تصریح ماده ۱۱۴۰ ق.م: طلاق زن در مدت عادت زنانگی یا در حال نفاس صحیح نیست؛ مگر این که زن حامله باشد یا طلاق قبل از نزدیکی با زن واقع شود یا شوهر غایب باشد، به طوری که اطلاع از عادت زنانگی بودن زن نتواند حاصل کند».

عدم وقوع نزدیکی بعد از پایان عادت زنانگی تا هنگام طلاق

طبق تصریح ماده ۱۱۴۱ ق.م که مقرر می دارد: «طلاق در طهر مواقعه صحیح نیست». طلاق، هنگامی صحیح است که از زمان پاک شدن تا زمان وقوع طلاق نزدیکی بین زوجین رخ نداده باشد و در اصطلاح حقوقی، زن باید در طهر غیرواقعه باشد؛ مگر اینکه زن یائسه یا حامل باشد. بنابراین اگر مرد بعد از طهر، اقدام به برقراری رابطه زناشویی با زن کرده باشد، نمی‌تواند او را طلاق بدهد؛ مگر اینکه صبر کند که زن از نو عادت ماهیانه ببیند و پاک شود و آنگاه اقدام به طلاق نماید و تنها استثنایی که قانونگذار در این مورد قایل شده است زن یائسه و حامل است.