در فقه امامیه طلاق دو نوع است: طلاق بدعتی و طلاق سنتی. قسمت اول یعنی طلاق بدعتی، طلاقی است که جامع شرایط لازم برای طلاق نباشد، مثل طلاق در حال حیض و نفاس و یا طاق سه گانه بدون وجود رجوع در بین آن ها. طلاق سنتی، طلاقی است که مشروع و مجاز باشد و به طلاق بائن، رجعی و عدی تقسیم می گردد. طبق نظر فقها، طلاق بائن، طلاق غیرمدخوله و یائسه و صغیره، خلع و مبادرات و طلاق سوم بعد از دوبار رجوع است.

طلاق رجعی طبق نظر مشهور فقها، طلاقی است که در ایام عده شوهر حق رجوع دارد و غیر طلاق های بائن، بقیه صورت های دیگر طلاق رجعی می باشد.

طلاق عدی، طلاقی است که در مدت عده مرد رجوع و بعد از برقراری رابطه زناشویی در طهر دیگر، زن را طلاق دهد.

قانون مدنی ایران بدون این که از طلاق عدی صحبت نماید، در ماده ۱۱۴۳ خود مقرر می دارد: «طلاق بر دو قسم است: بائن و رجعی».

طلاق بائن، طلاقی است که بر شوهر حق رجوع نیست(ماده ۱۱۴۴ ق.م) برخلاف طلاق رجعی که در آن حق برای شوهر وجود دارد و می تواند در ایام عده رجوع نماید و بدون انعقاد نکاح مجدد، زندکی زناشویی را از سر بگیرد. مطابق قانون مدنی، رجوع یک عمل حقوقی یک جانبه است که بوسیله شوهر انجام می شود و به هر لفظ یا فعلی حاصل می شود که دلالت بر رجوع نماید(ماده ۱۱۴۹ ق.م).

طلاق عدی که به عنوان یکی از اقسام طلاق در فقه اسلامی مورد توجه واقع شده است در قانون مدنی به صورت پراکنده به آن اشاره شده است و به عنوان یک قسم مستقل طلاق مورد بحث قرار نگرفته است. ماده ۱۰۸۵ ق.م مقرر می دارد:« زن هر شخصی که به نه طلاق که شش تای آن عدی است مطلقه شده باشد برآن شخص حرام مؤبد می شود».

طبق تصریح قانونی مدنی در ماده ۱۱۴۳، طلاق بر دو قسم است:۱-بائن ۲-رجعی.