طبق تصریح ماده ۱۱۳۴ ق.م: «طلاق باید به صیغه طلاق و در حضور حداقل دو نفر مرد عادل که طلاق را بشنوند واقع گردد». بنابراین در خصوص ماده فوق باید گفته شود: اولاً طلاق باید به صیغه طلاق واقع شود. منظور از صیغه طلاق به کار بردن الفاظی است که صریح در طلاق باشد و این مسئله از فقه امامیه اقتباس شده است. و فقهای امامیه لازم می دانند که طلاق به صیغه عربی با الفاظ خاص واقع شود، لیکن در حقوق جدید از آن جا که لفظ عربی در هیچ یک از عقد و ایقاعات شرط نشده و خصوصیتی در الفاظ عربی نیست، می توان گفت که به کار بردن جمله عربی ضرورت ندارد و هر لفظی که دلالت بر قصد طلاق نماید کفایت می کند، هرچند که احتیاط در استعمال لغات عربی است. ثانیاً طلاق باید در حضور دو نفر شاهد مرد عادل اجرا شود. هرگاه هنگام ادای صیغه طلاق، دو نفر  مرد شاهد عادل نباشند که آنرا بشنوند طلاق از اعتبار ساقط است. ثانیاً به موجب ماده ۱۱۳۴ ق.م «طلاق باید در حضور لااقل دو نفر مرد عادل که طلاق را بشنوند واقع گردد». بنابراین صیغه طلاق باید چنان گفته شود که شهود با هم آنرا بشنوند و شنیدن آنها جدای از هم کفایت نمی کند. طلاق در صورتی درست است که شهود دارای سه شرط باشند: ۱- مرد باشند. ۲-عادل باشند. ۳-هردو با هم صیغه طلاق را بشنوند.