طلاق در لغت به معنی گسستن گره است و در حقوق ایران عبارت است از انحلال دائم نکاح با شرایط و تشریفات خاص از جانب مرد یا نماینده او.

از نظر ماهیت حقوقی در فقه اسلامی و در قانون ایران، طلاق ایقاع است که با انشاء اراده یک فرد انجام می شود حتی در مواردی که طلاق با توافق زوجین صورت می گیرد، یک عمل حقوقی یک جانبه است. همچنین طلاق ویژه نکاح دائم است و انحلال نکاح منقطع از طریق بذل یا انقضاء مدت صورت می گیرد(ماده ۱۱۳۹ ق.م). طبق قوانین ایران، قبل از تصویب قانون حمایت از خانواده در سال ۱۳۴۶، مقررات طلاق از فقه امامیه گرفته شده بود ولی با تصویب لایحه قانونی دادگاه مدنی خاص در سال ۱۳۵۸ و پذیرش نظام اسلامی، مجدداً بازگشت به قوانین  شرع جایگزین قانون حمایت از خانواده شده است تا هیچ طلاقی بدون اذن یا حکم دادگاه صورت نگیرد. در قانون حمایت از خانواده جدید در زمینه هایی نوآوری هایی صورت گرفته است برای مثال می توان به پیش بینی مراکز مشاوره و خانوادگی در کنار دادگاه های خانواده اشاره نمود.

موجبات طلاق

عواملی که موجب طلاق می شود، طبق قانون مدنی عبارت است از:

• طبق تفسیر ماده ۱۱۳۳ ق.م مرد هروقت بخواهد می تواند زن خود را طلاق بدهد.
• طبق موالد ۱۰۲۹، ۱۱۲۹ و ۱۱۳۰ در مواردی قانون به زن این اجازه را داده است که تحت شرایط مندرج در موارد فوق از راه دادگاه تقاضای طلاق نماید.
• خود زوجین با موافقت یکدیگر حاضر به جدایی از هم شوند.