۱- در قراردادهای کار برای مدت موقت و یا برای انجام کار معین چنانچه قرارداد کار خاتمه یابد و کارگر مطابق قرارداد، یکسال یا بیشتر به کار اشتغال داشته باشد، کارفرما مکلف است برای هر سال سابقه اعم از متوالی یا متناوب براساس آخرین حقوق مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به کارگر پرداخت نماید(ماده ۲۴ قانون کار).

۲- در مورد فوت کارگر قانون کار تکلیفی از بابت حق سنوات به عهده کارفرما ننهاده است اما به نظرمی رسد که در صورتی که فوت در نتیجه ناشی از کار بوده و یا مرتبط با انجام کار باشد باید حق سنوات مربوط به از کارافتادگی کلی را به ورثه کارگر متوفی پرداخت نماید.

۳- چنانچه خاتمه قرارداد به لحاظ از کار افتادگی کلی و یا بازنشستگی کارگر باشد کارفرما باید براساس آخرین مزد کارگر به نسبت هرسال سابقه خدمت، حقوق به میزان ۳۰ روز مزد به وی پرداخت نماید. این وجه علاوه بر مستمری از کارافتادگی و بازنشستگی کارگر است که توسط سازمان تأمین اجتماعی پرداخت شود(ماده ۳۱ قانون کار).

۴- اگر خاتمه قرارداد کار در نتیجه کاهش توانائیهای جسمی و فکری ناشی از کار کارگر باشد کارفرما مکلف است به نسبت هرسال سابقه خدمت معادل دو ماه آخرین حقوق به وی پرداخت نماید(ماده ۳۲ قانون کار).

۵- درمورد استعفاء قانون کار صریحاً میزان مزایای پایان کار را مشخص نکرده است ولی در تبصره ماده ۲۰ آمده است که چنانچه کارگر مستعفی شناخته شود« …در این صورت کارگر مشمول اخذ حق سنوات به ازاء هر سال یک ماه آخرین حقوق خواهد بود».

۶- هرگاه مبنای خاتمه قرارداد کار اخراج کارگر به دلیل تخلف او از آئین نامه های انضباطی یا قصور ورزیدن در انجام وظایف محوله باشد میزان حق سنوات کارگر(علاوه بر مطالبات و حقوق معوقه) یک ماه آخرین حقوق کارگر به نسبت هرسال سابقه کار خواهد بود (ماده ۲۷).

۷- چنانچه کارگر اخراج شود و هیأت حل اختلاف اخراج کارگر را غیر موجه تشخیص دهد، حکم به بازگشت کارگر اخراجی و پرداخت حق السعی او از تاریخ اخراج صادر خواهد شد لکن چنانچه کارگر نخواهد به واحد مربوط بازگردد کارفرما مکلف است که بر اساس سابقه خدمت کارگر به نسبت هرسال ۴۵ روز مزد و حقوق به وی بپردازد (ماده ۱۶۵).