چهار اصل اساسی مذاکره اصولی درتمام مدتی که شما به فکر مذاکره می‏افتید تا موقعی که به توافق می رسید یا تصمیم به قطع مذاکره می‏ گیرید از اعتبار برخوردار هستند. این مدت زمان را می‏ توان به سه بخش تقسیم کرد: تجزیه و تحلیل، برنامه ریزی و بحث.

در حین مرحله تجزیه و تحلیل شما صرفاً سعی می‏ کنید که موقعیت را شناسایی کنید – اطلاعات را جمع آوری کنید، آنها را سازمان دهی کنید و درباره آنها بیاندیشید. و درصدد بر‏آئید که مسائل دیگران را که بینش‏های متفاوت و یک جانبه، احساساً خصمانه و ارتباطات مبهم و تاریک دارند مورد بررسی قرار دهید و در همان حال نیز منافع خودتان و منافع طرف دیگر را دریابید و شناسایی کنید. شما درصدد برمی ‏آیید و خواستار آن هستید که حق انتخاب های موجود روی میز مذاکره را درک کنید و هرنوع معیاری را که به ‏عنوان پایه و شالوده توافق پیشنهاد گردیده است، شناسایی کنید.

به اختصار می‏ توان گفت، برعکس چانه زدن بر روی مواضع، روش مذاکره اصولی یعنی تمرکز روی منافع، حق انتخاب هایی که برای هر دو طرف رضایت بخش باشد و استانداردهای منصفانه، معمولاً به یک توافق معقول و بخردانه منتهی می‏ گردد. این روش به شما اجازه می ‏دهد که بتدریج به یک تصمیم مشترک، با کارایی لازم، و فارغ از هزینه های متعارف پافشاری روی مواضع دست یابید، فقط باید خود را از قید و بند این مواضع رها سازید.

                              مقایسه انواع روش های چانه زنی