تابعیت، یک اصطلاح حقوقی است که در یکی دو قرن گذشته، وارد سیستم حقوقی ایران گردیده است. گرچه در دوران قدیم نیز، به نوعی بحث تابعیت هم وجود داشته است، اما می ‏توان گفت که منشأ پیدایش تابعیت، همان منشأ حقوق بین الملل است.

زمانی بحث تابعیت، مطرح خواهد شد که دولت های مستقل و متعددی وجود داشته باشد. چنان چه فقط یک دولت به جای دولت های دیگر وجود داشته باشد، دیگر بحثی از تعلق و رابطه افراد با دولت ها مطرح نمی ‏گردد و فقط بحث ابعاد داخلی یک کشور از جمله، روابط بین حکام و فرمانبران مطرح می باشد. لذا با توجه به مراتب فوق می‏ توان گفت که:

اولاً: تابعیت “به آن مقدار اصیل، غیر اصیل و عرضی است که وجود دولت های متعدد و مستقل از یکدیگر اصیل و عرضی هستند”.

ثانیاً: قاعده تابعیت از حیث آن که تعیین کننده رابطه فرد با دولت می باشد، از قواعد حقوق عمومی به شمار می آید. ولی برخی دیگر معتقدند که قاعده تابعیت به دلیل خاستگاه خود که تعدد دولت هاست از مباحث مربوط به حقوق بین الملل است و نه از مباحث حقوق داخلی.

ثالثاً: گرچه قاعده تابعیت، مسئله‏ای نسبتاً جدید است که در قرون اخیر مطرح شده است، اما اصل وجود قاعده تابعیت از زمانی آغاز شده که دولت‏ های متعدد و مستقل وجود داشته اند.

باتیفول معتقد است که، دولت از قدیم الایام به صورت های گوناگون وجود داشته ولی ساخت آن به صورت فعلی از قرن شانزدهم به بعد ایجاد گردید. از آن تاریخ، ملت گرایی شکل نوینی به خود گرفته و سرانجام در قرن نوزدهم بود که مفهوم تابعیت به شیوه‏ای که امروزه در حقوق مطرح است معنی و مفهوم پیدا کرده است.