پذیرش به تابعیت ایران، از نوع تابعیت اکتسابی است. ممکن است یک نفر که دارای تابعیت کشور دیگر است تقاضای تحصیل تابعیت ایران را بنماید. همچنین ممکن است شخصی بدون تابعیت باشد و تقاضای تحصیل تابعیت از کشوری را بنماید.

برای کسب تابعیت، یک کشور، می بایستی به دولت آن کشور تقاضا داده شود. تمامی کشورها شرایطی را برای اعطاء تابعیت تعیین نموده اند و فقط اشخاصی می توانند کسب تابعیت نمایند که واجد آن شرایط باشند.

اصل ۴۲ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در خصوص تابعیت مقرر می دارد:” اتباع خارجی می توانند در حدود قوانین به تابعیت ایران درآیند و سلب تابعیت این گونه اشخاص در صورتی ممکن است که دولت دیگری تابعیت آنها را بپذیرد یا خود آنها درخواست کنند”. مسأله اعطای تابعیت، یک امر سیاسی است و هر دولتی جهت اعطای تابعیت خود به افراد خارجی، یک سری اصول و مقررات خاص خود را داراست، زیرا ممکن است شخصی که تقاضای تحصیل تابعیت را نموده وابسته به شبکه های اطلاعاتی و جاسوسی کشور متبوع خود باشد. لذا برای اعطای تابعیت ایرانی به اشخاص بیگانه سه موضوع می بایستی مورد توجه قرار گیرد:

الف)تشریفات تحصیل تابعیت ایران؛

ب) شرایط تحصیل تابعیت ایران؛

ج) نتایج و آثار پذیرش به تابعیت ایران.