این نوع حق الوکاله بستگی به نتیجه دعوا دارد. بدین معنا که بین وکیل و موکل توافق می شود که موکل در صورت توفیق در دعوا درصدی از محکوم به را به وکیل بپردازد. این نوع حق الوکاله مشروط به نتیجه (contingency fee) در هلند به “no sure no pay” مرسوم است و در ایران، در قیاس با خرید هندوانه در صورت رسیده و قرمز بودن، «به شرط چاقو» شهرت دارد.

این نوع توافق درباره حق الوکاله در ایالات متحده امری مرسوم است. لکن در بسیاری از کشورها، از جمله ایران و هلند، ممنوع است. دلیل ممنوعیت اینگونه قرارداد درباره حق الوکاله فرض نادرست بی طرف بودن وکیل است. حکمت منع، این پندار غلط است که سهیم بودن وکیل در نتیجه دعوا ممکن است که باعث شود که خدای ناکرده از جاده بی طرفی، که هرگز در آن گام ننهاده، خارج شود. اما همان طور که قبلاً گفته شد وکیل مدافع اصولاً نمی تواند و نباید بی طرف باشد. او از هیچ کوشش معقولی برای برنده شدن در دعوا نباید فرو گذار نماید.

نظام حقوقی هلند در مورد منطق این ممنوعیت، یعنی نامطلوب بودن مشارکت وکیل در نتیجه دعوا، دچار تناقض است. آیین نامه کانون وکلا از یک طرف حق الوکاله مشروط به نتیجه را منع می‌کند، اما از طرف دیگر دو نرخی بودن حق الوکاله را مجاز شمرده است: نرخ کمتر در صورت شکست در دعوا و نرخ بیشتر در صورت پیروزی.

توافق پرداخت حق الوکاله بر اساس نتیجه دعوا در حقیقت نه تنها عیبی ندارد، بلکه به عکس حداقل چهار حسن دارد:

۱) موکل می تواند دعوایی را، که در غیر آن صورت توانایی پرداخت حق الوکاله آن را ندارد، به طور جدی دنبال کند.

۲) موکل از این نتیجه وحشتناک که هم حق الوکاله را بپردازد و هم محکوم شود در امان می ماند.

۳) وکیل دعوا را، تا از احتمال پیروزی معقول در آن اطمینان نداشته باشد، نمی پذیرد.

۴) وکیل بنا به انگیزه شخصی، همان طور که از یک مدافع خوب انتظار می رود، از هیچ تلاشی برای موفقیت در دعوا دریغ نمی کند.