استقرا (نتیجه واحد از بررسی نمونه ها یا آزمایشات متعدد) ابزار مهمی در اکتشافات علمی است. استقرا در منطق نظری در واقع نظری در واقع اندیشه زیربنای منطق عملی مشاهده و تجربه در قرن هفدهم است که باعث اکتشافات بسیار شده است.

لیکن استقرا در استدلال حقوقی کاربرد چندانی ندارد. شما ممکن است با اقامه دلیل ثابت کنید که %۹۹ اعضای یک باشگاه به شما بدهکارند. اما این استنتاج دلیل نمی شود که شما از ۱% اعضاء باشگاه هم طلبکار باشید.

دلیل استقرایی تنها در سه مورد به عنوان دلیل ظاهر اعتبار دارد:

اثبات قاعده حقوق بین الملل.  قاعده حقوق بین الملل (عرفی یا عمومی) محصل از منابع حقوقی شایع در سطح جهان است.

اکتشاف اطراد و غلبه امری به منظور احراز عرف عام، خاص صنفی، خاص زمانی و خاص مکانی به عنوان منبع حقوق برای پر کردن خلا قانونی یا قراردادی رویه معاملاتی معمول گذشته بین اصحاب دعوا (course of dealing) به عنوان ترجمان تفاهم مشترک آنان برای حل اختلاف در موارد سکوت قرار داد.

دلیل استقرایی به شرطی دارای ارزش اثباتی است که مشتمل بر تمامی مصادیق باشد، یا وسعت شمول آن مفید قطع بر وجود قاعده و عرف، و طارد ظن خلاف، یا در اصطلاح منطق «استقراء تام» باشد. وگرنه، چند نمونه صرف فاقد وصف نمونه نماینده جامعه آماری (representative sampling) است و چنین «استقراء ناقص» ارزش اثباتی ندارد.